هیچ و پوچ

یکی گفت سلاح آر اینجا ستیز است
گفتم دلاور رسم ما تنها گریز است
انسان روا نیست فرار سقط جنین است
چه توان کرد عقیدم این چنین است
انسان را تفکر قابل به کیش است
ولی بر من نظر در کار خویش است
انسان زِ لجبازی اسیر است
لجاجت نزد من حکم امیر است
انسان را به شکار هر دم کمین است
نه شکارچی که خود روی زین است
انسان را به ندامت چه سود است
برای من پشیمانی چو دود است
انسان به خدا سوگند این سقوط است
بالکی هست معیارش بلوط است
انسان بیا خدا دنبال جیغ است
حرفش نزن مدتی از ما دریغ است
انسان بجنگ دنیا رقیب است
از ساده گی گویی بدان دنیا فریب است

شکستِ شیشه از سنگ،شِکاف از الماس

کج گمانی که کند شیشه به این دو اِلتماس

صدایه شیشه از شیون و زاری که نیست

رازش بخواهی مَن کُنم آنی برایت مقیاس

لِذت کودک و سَرگرم به آن تیر و کمانش

مِنت شیشه به آن سنگ که کَردش الماس

وَسوسه گفتاری از کِردار ماست

و کِردار منشاء رَفتار ماست

وجود نقص از اَفکار ماست

واعظ ما ز خدا پندار ماست

وانِمود است که این مِقدار ماست

ورودِ ما هَمان اِظهار ماست

وضو ِبی نماز اِنذار ماست

وَجد و زاری توشه ی اَنبار ماست

وای گفتن از تن بیمار ماست

وقت و ساعت همان اِخطار ماست

وزن ِبارَت حاکیه اِمرار ماست

وَصفِ نامَت ناجیه اِنکار ماست

واژه ای نیک،کَمی اَقشار ماست

وَسَطی آهی زَدَن،مُردار ماست

وَصایا ِجَنین جُنبش ِزِنهار ماست

وارثِ هَر دو زمین پروردگار ماست

وَقف کردن حُکم ِ یک ایثار ماست

وَضع کردن،زَهی اِنتِظار ماست

وانگهی آدم بهِ از جاندار ماست

وجدان ِدرون پرده ی اَسرار ماست

وصول ِاُنس دادن از،حضار ماست

واردِ یک مُنحَنی تابع ِبُردار ماست

واجدِ عاشِق شُدَن بیگار ماست

واجبِ حَق گفتنم بیدار ماست

وُسعَتِ ذِهن،گوشه ی بیکار ماست

واقِف هَستیم مادّیات،عامِل ِاِنحصار ماست

واضِح است کوری ِچشم،باعِثِ اِنفِجار ماست

اُسوه بودن در مقابل طاعتی
دشوار است و خواهد طاقتی
زین چاره بی اَندیش هِزاران ساعتی
چو طِفلی در پِیِ رُشد بی اَفزا قامتی
سفره پهن است بِبین چه سعادتی
اِی خدا گرسنه ایم تارف عادتی
مُجرمان در صَف بِنوشَن جودتی
چه سخت است ساقی بگیرد نوبتی
سُست پایم مُژده جویم قدرتی
هر که خود را بِبیند حُجتی
گفته دارم زان که دارد خلوتی
همه در خلوت بیابن حضرتی
دنیا تَماماً گذر است نداریم سرعتی
تا ما به خود بیاییم نباشد فرصتی
در آخر نکته آموزی بعد از مدتی
این پیام هر که نداند شاید نُدرتی
هِمتی کُن ، خدا و قِسمتی
جُرأتی کُن تا نَماند حَسرتی

بو سه ی عشق مانده در نگاهم
تا به کی رو بر نمی گردانه ماهم
افسوس به این احساس پاکم
که آلوده شد از نفرت یارم
تا زمان مرگ با این عشق بمانم
شاید که رسی روزی به دادم
تا توانستی بد کردی به حالم
از این بدتر کنی گِله ندارم
چرا بینم تو را هر شب به خوابم؟
تو ندانی! دوستت دارم جوابم
چه شد آخر من اینگونه به دامم
کاش کور بودم نمی دادم دلم را به نگاهم
در نبودت زندگی سَر شد ز ماتم
با خیالت زنده ام گرنه به بادم
دیوانه شدم در پی راه نجاتم
چند سالیست توهم کرده احاطم
فکرت چو خوره افتاده به جونم
مرا باش در این قلب سیَه دنبال نورم
نکنم مهرت گدایی ، حتی به زورم
روزی تو فریادم کنی آن موقع دورم
در هیچ زن نِشانی زان پَری اَم ندیدم
یا تو بی نشانی یا بنده بی نویدم
بگزار همه بدانند عاشقم رضاست نامم
زیرا که همچو طوقی نشستی رویِ بامم

کاش کودک بودم و سرگرم بازی
شاد و دلخوش به آرزویی مَجازی
شِیطنَت کارم برقصیدم به سازی
عزیز والِدینَم حسرتم اسباب بازی
نهایت عذابم گرفتنِ گازی
در این عالم تو هر آنچه بخواهی مُجازی
نه حالا که در دل هزاران نیازی
برایِ منفعت به نابودی هم نوع رازی
در نبردِ زندگی هر دَم ببازی
یا بمانی به کدام عشق بنازی
مگر در خواب بینی یکِتازی
آنقدر خُرد شوی با همه سازی
یک عمر بگردی تا بیابی همنیازی
جای لذت ها بسوزی با بیوفایی ها بسازی
هَمش سردرگمی چون پیچ از مهره بازی
خدا با ما کُند چون مهره بازی
ارزش دنیا کمتر از پوست پیازی
زندگی در گذر است به سرعت تازی
از آن کودک بیاموز رَسمِ بازی
به بازی بگیر دنیا را که نبازی

ذِهنِمان مَسموم اَستُ مَنحوس
دلِِِمان مکروه اَستُ مَحروم
قَلبِمان پاک است
وَلی از مِهرَبا نی
همه به فکرِ خودیم شاید از خود بی خودیم
کاش می شُد همه بیدار شویم
خَنده دار است
چه گفتَم ؟
در خواب ، بیدار شویم
آری در خواب بیدار شدن
بِهتَر از
خواب در خواب ، بودن است
گر چه ما در بیداری اَم ، خواب شویم

چِشمانَم حَریص استُ      سیرایی نیست

هَرچه می بینَم به جایِ سودِ کَم      کافی نیست                                  

شَهوَت چِه صِدایی بَر دِلَم می شِکَنََد 

هَمچو نِی نَوازی در دِلِ تاریکیست

هرچه به این دَرُ آن دَر می زَنَم     راهی نیست

این رَه که رَوَم جُز به نِجاسَت    پایانی نیست

کاش قَبل از این گُناه ، باوَر می کَردَم که لِذَتَش جاری نیست

یِک لَحظه زِ کِیف استُ    مابَقی اَش جُز خاری نیست

این حِس در وجودِ مَن و تو       خالی نیست

که بِمانی شَرم سار نَزدِ خُدا   

بِینِ مَن و حِیوان که دِگَر جایی نیست

این هَم نا گُفته نَمانَد،به شِیطانِ خَبیث

کین نُقطه ضَعفی که گِرِفتی     کَم از عالی نیست

این زَجر در دِلِ هیچ کَس     بی زاری نیست

این وُجدان دَردِ مَن اَم       کاری نیست

 آخَر این گنَه        فانی نیست

مَسلکی دیدم مثالی رنده پوش
اهل دل کشتن و با جنبو جوش
گفتم بهش ای یار بکوش
آمد طعمه ات روحش بنوش
صدایی آمدش با یک خروش
طعمه خواهیم اما برای فروش
کاش همین بودم عقلم به اندازه موش
هرچه در دل بود کشیدم به دوش
چه ها ندیدم چه ها نشنیده گوش
تنها در نیمه شبان از دستم رود هوش
که از دست گویا و در باطن خموش
غم شد خدایم پس این خدا کوش

رسید مرغی به کلاغی
خنده ای کرد و بگفت با تبُ و تابی
رازی زِ وجودت ای کلاغ
گفت آری چرا گیری سراغ
مرغ گفت آخر چه فایده زِ تو
مرا بینی ببالم من به خود
هم زیبا ترم هم سراسر فایده
خورن گوشت و نطفه ام ، پَرم به پارچه
همه در حرص شکار مَنن بیچاره
کلاغ نگاهی کرد و زَد بَر شانه اش
گفت بیچاره تویی دل خوش به کَس
آزاده منم ای یاوه گو
شُکرَش می کنم رازی زِ هو
نه شکارم نه شکارچی در کَفَم
بنازَم به این هوشُ و به این دِرایَتَم
عُمرم زیاد و سالیان است
نِژادَم بهتر از تو ماکیان است
سیاهم زِ صورت ولی از توُو سفید
با دادُ و قال ، هوشیار می کنم دوستان پیر
که خطر در کمین است بُگریزید به زیر
نه چون تو که توانِ فرارِ خود نداری
نه بال داری و نه سرعت پایی
نان خود آرم به چنگ
نه این که دانه ریزَن برایم به ننگ
خاری از این بالاتر است
ای مرغ کور
پنج سال کُولی دهی
بَدَم به گور