فرصت

اُسوه بودن در مقابل طاعتی
دشوار است و خواهد طاقتی
زین چاره بی اَندیش هِزاران ساعتی
چو طِفلی در پِیِ رُشد بی اَفزا قامتی
سفره پهن است بِبین چه سعادتی
اِی خدا گرسنه ایم تارف عادتی
مُجرمان در صَف بِنوشَن جودتی
چه سخت است ساقی بگیرد نوبتی
سُست پایم مُژده جویم قدرتی
هر که خود را بِبیند حُجتی
گفته دارم زان که دارد خلوتی
همه در خلوت بیابن حضرتی
دنیا تَماماً گذر است نداریم سرعتی
تا ما به خود بیاییم نباشد فرصتی
در آخر نکته آموزی بعد از مدتی
این پیام هر که نداند شاید نُدرتی
هِمتی کُن ، خدا و قِسمتی
جُرأتی کُن تا نَماند حَسرتی