هیچ و پوچ

کسی در حالِ من نیست خدا

بَسی در فهمِ من نیست جُدا

مَگر گوش دَرَت نیست خدا

بَسا در شیوَن ام نیست صِدا

دگر رَحمی سَرَت نیست خدا

در جَهانت مثلِ من نیست گِدا

در دِلَت علاقه ای نیست خدا

در کلامَت نزدِ ما نیست نِدا

پاداشی در کفَت نیست خدا

گذشت از کسی ، نیست فدا

بنده گی جایزَم نیست خدا

مرگ آرزو کردَنَم نیست ادا

باوری داشتم شُل تر از آب

جمعِ دوستان شُدم پا در رکاب

گفتم عاشقی،باشد در کتاب

چشم ها بسته به عشق رفتم به خواب

حرصِ پرواز و شکار همچو عقاب

به خیالم دیده ام دارد صواب

جَبر کردم دختری دادم عزاب

جارو شُد خاطراتی نابِ ناب

پَرُ و بالم خسته شُد دل شُد کباب

زِ کَرده هایِ خود،بِماندَم بی جواب

هر دَم بِبینَم دُخترَک با یک نقاب

لحظه ای بعد بفَهمَم هست سَراب

این غُرورِ لَعنَتی یه بی حساب

مانِعِ زاری ِمن نزد خطاب

نقشه هایَم را بِکَرد نقشِ بَر آب

اَسیرم در خراباتی زِ دَربار

کَز دور خوش است و پُر زیور دار

چو نزدیکی ببینی خارییَش ، دوری به دور است

که آب و نان باشدَش ، سُجده به خون است

نزاعم در سحرگاهی و تنها

به بادَم می دهد این صُبحِ فردا

که یک نغمه به گوشَم می رسد

این لقمه بَردار

آه

که دندان در دهانَم نیست سَردار

نفَسی آیَد چو موجی نَزدِ ساحل

که در این تلاطم ها بمانم بَنده جاهل

هَمی گفتم هَمین ها چاره سازَن

همه دُنبالِ کِلیدَن

اَمان

دَرها که بازَن

سَر به سَر با یک سَری در پیش رو      نَدیدم کَس بیایَد پیشِ من بی کیش گو

سر به دار آویزُ ، آوازی به چَنگ        در دَرونم نیکُ بَد ، در حالِ جَنگ

سَر به بالا ، سینه راست ، آرایشی      زِ فکرِ صورَتم ، کَم مَبا ، پیرایشی

در پی سیرت نباشَم ما به قَبل        که می گوید ، که دارم بَنده عقل

سُخن از بَخشِش مَگو ، چِمچاره اَم      در زَمانِ اِحتیاج من آن بیچاره اَم

اِنتظار است زِ دوستانُ و غَریب         نوبَتِ من که شَود ، آنی دَریغ

بَر سَرِ حَرف مَنَم تکبیر گوی       به هنگامِ عَمَل ، زَردیست روی

شُکرِ نِعمَت می کُنَم هیچُ فَتیر     آن زمان که مشکلات هَستن کثیر

دادُ فَریاد ، خداوَندِ کَریم                رَحمَت،کجا ؟ دَستَم بِگیر

آنگه گِره باز شُد دِگَر آزادَم                غَرقِ شادی ، خُدا نا یادَم

زِ نَفسَم،گویَم بَرات           که بِلَرزَد چهار ستونِ کاءِنات

از ایمان که نگو         هَمچو کودکی،نِشَسته بَر یه تاب

در دِل که مَجو                         بُوَد در پیچُ تاب

از یک هستَم شاهُ تاج           از بلندی در گُنَه،در حَدِ کاج

حال بِگو تو چِه ها اَندوختی       از کَلامِ دِلِ ما چه ها آموختی

سَر بِگَردانُ ببین در غلَطی       دور خود بایَد بِگَردانی خطی

مُشکِل از ماستُ،نیست از کَسی ، اُمیدوارَم کَز این شِعر،تو به حَرفَم رَسی