هیچ و پوچ

هَوس از عشق غیر عاشق مگو     چو گِدا بدانند

ماسه ی ساحل به دریا نزدیک     شِن ها شِنا بدانند

زیان از هوس و عشق چه زیبان    رِندان رِبا بدانند

چشم و جسم درهم مهر و فکر برهم    ابلهان زِنا بدانند

هوس و عشق آینه ی یکدیگرند      نامشان اِزا بدانند

هوس و عشق سایه ی همدیگرند     میانشان مِرا بدانند

عاشقِ هوس شوی سیر نگردی      کافران شِتا بدانند

هوسِ عشق شوی عاشق بگردی    عارفان سِتا بدانند

آیین درهم و برهم اند اینان      همگان چِرا بدانند

عاشقت بود که هوسش پنداشتی    چو اِبا بدانند

هوسش بود که عاشقت کرد       چو سِزا بدانند

فریاد است هوس حیف که      بی صِدا بدانند

زمزمه است عشق حیف که     بی نِدا بدانند

حسرت و اندوهند هر دو     عاشقان رِضا بدانند

حاکم دو چشم است بر قضا آدمی

کز هیچ یک نشاید دهد حاطمی

آزرده خیالم نه ازین یک نه ازین آدمی

زین انصاف و این جهل و بی خاتمی

که نداریم که کنیم یک ملاک

چو ندانیم چه وقت است زمان انتخاب

که تمامی ندارد درگیری این اتفاق

گر که چشم عقل است و خرد آدمی

بد بین نشو اندیشه کن بعد ببین

که گر میش باشی و گرگت نهند

اینان ظاهری نیک حیله می دهند

وای که بد باشی و بد بیندند

گر که چشم دل است و حس آدمی

که دیگر اگر نگیرند که دیگر قیاس ندانند

چو به دل نشینند نیک ودیگران بد

گله از چشم دلان نیست چو علل نفهمند

گله از چشم سران است که نبینند

که چون نیک را حیله به بد میدهند

کاش بدی حیله به نیک اش دهند

کین حیله نقابی است بر آن آدمی

که داند ز آخر آنچه بخواهند اش دهند

چه دانی کز درون آشفته ام 

من نگفتم تو بدان ناگفته ام

بدین باوری کز تو خسته ام

من بعد تو در به دل بسته ام

گر عاشق بدیدی ز آن رسته ام

پس ز لبت ز لبانم روزه ام

من هنوز درگیر آن یک بوسه ام

هر شب مستتم بی کوزه ام

در گمانت به خوشان پیوسته ام

من کماکان گوشه ای بنشسته ام

بار سر بر دل خویش بشکسته ام

از احوالت کم و بیش شنیده ام

بسی انتظار به چیدنت گندیده ام

در عجب این عشق خندیده ام

که دام از منو خود رنجیده ام 

به ظاهر سرشار از کینه ام

براستی اما بر آن چیره ام

سیاه نیستم ولی هنوزم تیره ام

خطا بود تو را نارس چیده ام

پشیمان نیستم از کرده ام

پسی تا زمانی که زنده ام

یادی ز یادت برای گریه ام

جز این باشد من آن رِنده ام

هستم کنارت یا نیست شده ام

هرگز نبودی اما همیشه بوده ام

یار شبت کیست زمان خفته ام

ندانم ولی همگان تو را گفته ام

نامت از آن بعد بی وفا نامیده ام

تو فروغی اما من به تو تابیده ام

سرشار  ز عشقم و اینبار به اوست

اوست که آشنایم بکرد و فرارم ز اوست

من یکباره نشستم در این خاک

خاک است در آخر که همدمم اوست

گر اگر مرگ سعادت داشتم روزی

روزی باشد آن روز که هم صحبتم اوست

بهشت و فرشته نخواهم همی

همی جهنمم کافیست چو از آنه اوست

حکمت نفهمیدم چه دارد مبنا

مبنا بباشدش فقط چو آرزویم اوست

هر که سالیست نشسته است در این خلق

خلق همان ما ایم که منتظره اوست

بر درِ قسمت که دارد کلید

کلید نخواهید که در بستن کار اوست

چو بر در نشینیم و ناله کنیم فریاد

فریاد خداوندا که خدایم اوست

همانگه ز خلقت بماند عجب

عجب که من خالقم و خدایش اوست

در اگر بسته نباشد که خواهد خدا

خدا پس دگر ما ایم و فرمانبردار اوست

من با شما یک رنگ نبودم . شاید شما با من

هرگز در میان جمع نرویم . شاید شما با من

با گریه ام راست نگویم . شاید شما با من

شما با خندهتان دروغ بگویید . شاید من با شما

یکسان نه بود حق ما تا نجویم . شاید شما با من

نبودم گر که بودم دردم بجویید . شاید من با شما

شاید بیهوده ز احوال بپرسید . شاید من با شما

شما لب نشانده تا نپرسم . شاید شما با من

با شما مددی نجستم . شاید شما با من

من هرگز با شما یکسان نبودم . شاید شما با من

هر کسی دارد ز نزدم یک صدایی

دریغا نشنوم از قصد علت را تو دانی

آنکه خواستم نشد با من هم آغوش

همه جز ان یکی دادن به من گوش

گر ساده گیرم شوم مجنون خلقت

سخت گیرانش شدن در بند غفلت

فهمیدم که عشق باشد به دوری

تا به کی سر کنم با عشق زوری

همان دور و همان امید در گام

همان زور و همان زهری در جام

که گوید گام بردار شاید به وصالی

که گوید جام را نوش شاید به فراقی

یکباره بپرسیدم تو از جانم چه خواهی

گفت ذره ای احساس که منتی نخواهی

آه کین سوختم از این دنیا و آن خدایش

که کرد هر بنده را از یار جدایش

دلم رفت به حالش وای گفتم

همانا حال من دارد منم از خواب خفتم

حکمتی یافتم قسمتا عاشقترین است

بر من به یار عاشق همین است

نرو دنبال آن یار که داری اش دوست

برو دنبال آن یار که داردت دوست

سلام کرکسان باشد دورویی
وای بر شیر و گدایی با چه رویی
مثال یک کبوتر در فصل پرواز
با وفور صیادان جان او بسته به مویی
از آن راسو که حق خف ندارد
چرا گویند که تو داری یه بویی
یا بدان گربه سانان بی محبت
چون که با نیش به گردن میبرد طفلان به سویی
شایدم زنبور کز نیشش هراسی
سر سفره مباشد شهد وی افسوس گویی
وحشت از زهر و چندش از ظاهر ماری
دوایست و پوستین لباس و کبر خویی
ز آن عقرب فراری چون خیره رویست
جرات که در  تنگی نیش بر خود بشویی
کوسه ظالم که هم نوعش بدرید
ماهی یا قناعت  یا چو خرچنگان به کویی
آه از آن موری که نادم از ظریفش
خوش به حالش زندگی دارد به تویی
حال می خندی به من و گویی چه جویی
حیوان ها گزار اقشار انسان تا جوابت را بجویی

یکی گفت سلاح آر اینجا ستیز است
گفتم دلاور رسم ما تنها گریز است
انسان روا نیست فرار سقط جنین است
چه توان کرد عقیدم این چنین است
انسان را تفکر قابل به کیش است
ولی بر من نظر در کار خویش است
انسان زِ لجبازی اسیر است
لجاجت نزد من حکم امیر است
انسان را به شکار هر دم کمین است
نه شکارچی که خود روی زین است
انسان را به ندامت چه سود است
برای من پشیمانی چو دود است
انسان به خدا سوگند این سقوط است
بالکی هست معیارش بلوط است
انسان بیا خدا دنبال جیغ است
حرفش نزن مدتی از ما دریغ است
انسان بجنگ دنیا رقیب است
از ساده گی گویی بدان دنیا فریب است

شکستِ شیشه از سنگ،شِکاف از الماس

کج گمانی که کند شیشه به این دو اِلتماس

صدایه شیشه از شیون و زاری که نیست

رازش بخواهی مَن کُنم آنی برایت مقیاس

لِذت کودک و سَرگرم به آن تیر و کمانش

مِنت شیشه به آن سنگ که کَردش الماس

وَسوسه گفتاری از کِردار ماست

و کِردار منشاء رَفتار ماست

وجود نقص از اَفکار ماست

واعظ ما ز خدا پندار ماست

وانِمود است که این مِقدار ماست

ورودِ ما هَمان اِظهار ماست

وضو ِبی نماز اِنذار ماست

وَجد و زاری توشه ی اَنبار ماست

وای گفتن از تن بیمار ماست

وقت و ساعت همان اِخطار ماست

وزن ِبارَت حاکیه اِمرار ماست

وَصفِ نامَت ناجیه اِنکار ماست

واژه ای نیک،کَمی اَقشار ماست

وَسَطی آهی زَدَن،مُردار ماست

وَصایا ِجَنین جُنبش ِزِنهار ماست

وارثِ هَر دو زمین پروردگار ماست

وَقف کردن حُکم ِ یک ایثار ماست

وَضع کردن،زَهی اِنتِظار ماست

وانگهی آدم بهِ از جاندار ماست

وجدان ِدرون پرده ی اَسرار ماست

وصول ِاُنس دادن از،حضار ماست

واردِ یک مُنحَنی تابع ِبُردار ماست

واجدِ عاشِق شُدَن بیگار ماست

واجبِ حَق گفتنم بیدار ماست

وُسعَتِ ذِهن،گوشه ی بیکار ماست

واقِف هَستیم مادّیات،عامِل ِاِنحصار ماست

واضِح است کوری ِچشم،باعِثِ اِنفِجار ماست