هیچ و پوچ

یاران که رکابند، نگین انگشترمی تو

در مستی و هشیاری، مستان منی تو

هم مرادی هم مریدی، همانند منی تو

میان شمس و رومی، کدامین منی تو

ز روزگار به رنجم و تنها گنج منی تو

غلافم ز شیشه گرچه شمشیر منی تو

خود سهراب، اما نوشداروی منی تو

افسانه ی اشعاری و شاهنامه منی تو