هیچ و پوچ

سَر به سَر با یک سَری در پیش رو      نَدیدم کَس بیایَد پیشِ من بی کیش گو

سر به دار آویزُ ، آوازی به چَنگ        در دَرونم نیکُ بَد ، در حالِ جَنگ

سَر به بالا ، سینه راست ، آرایشی      زِ فکرِ صورَتم ، کَم مَبا ، پیرایشی

در پی سیرت نباشَم ما به قَبل        که می گوید ، که دارم بَنده عقل

سُخن از بَخشِش مَگو ، چِمچاره اَم      در زَمانِ اِحتیاج من آن بیچاره اَم

اِنتظار است زِ دوستانُ و غَریب         نوبَتِ من که شَود ، آنی دَریغ

بَر سَرِ حَرف مَنَم تکبیر گوی       به هنگامِ عَمَل ، زَردیست روی

شُکرِ نِعمَت می کُنَم هیچُ فَتیر     آن زمان که مشکلات هَستن کثیر

دادُ فَریاد ، خداوَندِ کَریم                رَحمَت،کجا ؟ دَستَم بِگیر

آنگه گِره باز شُد دِگَر آزادَم                غَرقِ شادی ، خُدا نا یادَم

زِ نَفسَم،گویَم بَرات           که بِلَرزَد چهار ستونِ کاءِنات

از ایمان که نگو         هَمچو کودکی،نِشَسته بَر یه تاب

در دِل که مَجو                         بُوَد در پیچُ تاب

از یک هستَم شاهُ تاج           از بلندی در گُنَه،در حَدِ کاج

حال بِگو تو چِه ها اَندوختی       از کَلامِ دِلِ ما چه ها آموختی

سَر بِگَردانُ ببین در غلَطی       دور خود بایَد بِگَردانی خطی

مُشکِل از ماستُ،نیست از کَسی ، اُمیدوارَم کَز این شِعر،تو به حَرفَم رَسی